Royal Antwerp FC was toe aan de zesenveertigste opdracht van het lopende seizoen. Net als bij het begin van de opdracht van Frank Vercauteren, kende de technische staf opnieuw selectiezorgen. De vaandelvlucht van Lior Refaelov richting het Hoofdstedelijk Gewest, (langdurige) blessures allerhande van onder andere aanvoerder Faris Haroun, linkten zich bereidwillig aan een degelijk onderbouwd, maar helaas vernietigend rapport over de prestaties van Antwerpspits Dieumerci Mbokani (foto: De ANTWERPSUPPORTER Online vanop de stip). Frank Vercauteren moest dus zijn ervaren brein aanspreken om een competitief elftal bij elkaar te sprokkelen. Birger Verstraete en Ritchie De Laet kwamen weliswaar niet ongeschonden uit de clash met KRC Genk van een week eerder, maar geraakten uiteindelijk wel speelklaar. Ook de gezondheidspandemie had opnieuw slachtoffers geëist in de rood-witte kleedkamer. Frisse krachten Pieter Gerkens en Jordan Lukaku, allebei met een verleden in wat toen nog gemeenzaam het Astridpark werd genoemd, liepen zodoende de startersrij in. "Alle nadeel, heb z'n voordeel', zei een beroemd Nederlander ooit. Wat het artikeltje in GvA met de motivatie en présence van een spits als Dieumerci Mbokani kan doen, mocht dan nog blijken. Had de rood-witte technische staf diep in het krachtenarsenaal moeten graaien, niet zo hun collega van RSC Anderlecht. In de lokale kleedkamer was er geheel vrijwillig met de pionnen geschoven. Cullen en Larsen waren de nieuwe namen in het paars van de recordkampioen. Scheidsrechter van dienst Lambrechts liet zich assisteren door de kromme buitenspellijn van VAR D'Hondt.