In 1980 kwam Ratko Svilar met een contract voor zes maanden op zak naar Antwerpen en is er nooit meer vertrokken. Luisteren we naar de woorden van de oud-doelman als hij uitlegt hoe hij ruim een kwarteeuw geleden in Deurne-Noord terecht kwam. "Er waren wat problemen met Theo Custers", vertelt hij. "Dimitri Davidovic, de toenmalige trainer, kende mij goed van tijdens zijn legerdienst die hij kort deed in Novi Sad, de stad waar ik speelde. Ik bereikte vrij snel een overeenkomst voor zes maanden en een eerste keer verlengd met twee jaar. Toen dat contract ten einde liep was ik er al 32. Ik had wel wat aanbiedingen, maar bij R Antwerp FC had ik toch de meeste zekerheid écht te kunnen spelen en ik deed er nog eens vijf jaar bij. Uiteindelijk heb ik me dat nooit beklaagd, we hadden een sterke ploeg en ik beleefde een fantastische tijd."
"Dat ik trainer zou worden, lag voor de hand. Ook toen ik nog in de goal stond, had ik altijd de behoefte om van achteruit te coachen, vooral om zelf klaar te staan als de bal kwam. Toen ik dertien jaar was, vroeg mijn jeugdtrainer me al waarom ik zoveel riep. Ik was altijd helemaal verdiept in het spel. Ik zag de supporters noch de lijnrechter… Ik stopte alleen als ik het fluitje van de scheidsrechter hoorde. De trainers vroegen ook altijd naar mijn mening. Enkel een combinatie van wind en kou kon mij uit mijn evenwicht brengen. Vriezen? Geen probleem. Stormen? Geen probleem. Bij een combinatie van de twee vroeg ik aan de trainer me niet op te stellen, ik wist dat ik er bij zulk weer niks van terecht zou brengen."
"Ik aarzelde niet om mijn kans te gaan als trainer bij R Antwerp FC. Ik nam voor de eerste keer de ploeg over van Urbain Haesaert, een tweede keer van Laszlo Fazekas. Telkens enkele wedstrijden voor het einde van de competitie. Mijn beste resultaat was dat we bijna een 0-3 nederlaag in de halve finale van de beker tegen Cercle in de terugmatch rechtzetten, maar we strandden op 1-3. Toen ik de ploeg voor de derde keer overnam van Georg Kessler, waren er nog tien speeldagen te gaan en bleek al vlug dat de spelers conditioneel nergens stonden. Na drie dagen was iedereen stijf door mijn trainingen en ook mentaal moe. Niemand durfde zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Uiteindelijk is fysieke paraatheid van levensbelang in het voetbal. Met vijftig percent talent en honderd percent fysiek, kan je overal mee. Met honderd percent talent plus nul percent fysiek, kan je het zelfs bij een caféploeg schudden. Het was dus geen cadeau om in die omstandigheden trainer te worden. Ik hoopte de ploeg voor het daaropvolgende seizoen op mijn eigen manier te kunnen voorbereiden. Ik was zeker van mezelf, maar de club koos voor Regi Van Acker. Jammer, zo gaat het in het profvoetbal nu eenmaal."
Tien jaar na datum was hij terug op de Bosuil. Anno 2009 heeft Ratko Svilar nog altijd het atletische gestalte van zijn topdagen als doelman en is steeds even gepassioneerd door het spelletje. Drie keer gestart als assistent, hoopte hij ooit zelf als hoofdcoach bij zijn Grote Liefde aan het seizoen te beginnen. "I love R Antwerp FC!" en dus aanvaardde hij vorige zomer de verraderlijke opdracht aan de zijde van zijn vroegere baas Dimitri Davidovic het sportieve beleid uit te zetten op de Bosuil uit te zetten. De assistent nam na het totaal onverwachte vertrek van de hoofdcoach half februari over voor een uitzonderlijk parcours van dertien wedstrijden op rij zonder nederlaag en een deelnamebewijs aan de nacompetitie voor promotie naar de Jupiler Liga. Slalommend tussen een indrukwekkende politiemacht, nam hij vorige lente over van de plots vertrokken Dimi Davidovic. De sfeer tot rust gekomen, begon hij toen met vernieuwde ambitie niet voor het eerst als sportieve patron aan zijn opdracht in de Hel van Deurne-Noord…

Midden de jaren zestig van de vorige eeuw haalde toenmalig Berchemtrainer Rik Coppens een enthousiaste Engelse voetballer van het befaamde Queens Park Rangers naar het Rooi. Colin Andrews was de naam. Hij werd er een van de publiekslievelingen in een periode dat K Berchem Sport als derde grote club van het Antwerpse voetbal de concurrentie aanging met R Antwerp FC en K Beerschot VAC. Hij vond zijn draai in Antwerpen en na zijn actieve carrière als voetballer, keerde hij niet naar zijn vaderland terug. Colin Andrews stopte weliswaar als actieve voetballer, maar het voetbal liet hem zeker niet los.
De afgelopen dertig jaar was hij bij meer dan een dozijn clubs actief als trainer. Bij enkele daarvan passeerde hij meer dan een keer. Hij bouwde zich net onder de top een faam op als bijzonder gedreven oefenmeester. Zijn grote kracht schuilt er ongetwijfeld in dat hij als geen ander een groep kan motiveren. Niet te verwonderen als je hem in zijn onnavolgbare mix van ´Antwaerps-Engels´ over voetbal hoort praten. Hij kende ongetwijfeld maar al te best zijn eigen beperkingen. Zo was hij niet te beroerd om in de pers toe te geven dat hij tactisch allicht niet de meest onderlegde coach was.
Waarschijnlijk een van de redenen waarom hij zijn droom als professioneel trainer niet wist waar te maken. Hij combineerde inderdaad jarenlang zijn functie als voetbaltrainer met een job in de haven van Antwerpen. Geen evidente combinatie, maar wel een duidelijk bewijs van zijn tomeloze inzet. Op de drempel van de eeuwwende slaagde hij erin om het bescheiden K Dessel Sport naar de eerste plaats in de tweede klasse te leiden. De emotie bezorgde hem zowaar een lichte hartaanval in de dug-out. Dat kon hem er niet van weerhouden al vlug zijn helse ritme weer op te nemen.
In de zomer van 2009 werd Colin Andrews naar de Bosuil geroepen om er een legertje testers aan zijn kritisch oordeel te onderwerpen. Wist hij veel dat hij enkele weken later zelf aan het sportieve roer van de Great Old zou staan. Gedurende de herstelperiode van Ratko Svilar na zijn nare avontuur met zijn ontplofte barbecue, leidde Colin Andrews inderdaad de trainingen bij R Antwerp FC. De interim-coach maakte meteen duidelijk dat hij een waardevolle aanwinst is in de sportieve staf. Logisch toch dat het Antwerpbestuur half november 2009 de leiding over de roodwitte spelerskern opnieuw overdroeg aan Colin Andrews na het onverwachte vertrek van hoofdcoach Ratko Svilar. Hoewel het hoofddoel van het seizoen niet meer binnen bereik kwam, werd de taak van hoofdcoach in de zomer van 2010 met vernieuwde ambitie aan de Britse Antwerpenaar toevertrouwd. (Michel Schepers, update: het webteam).

Guy Vandecauter werd aan het begin van het seizoen 2007-'08 de opvolger van Willy Pallemans als coach-begeleider van het Beloftenelftal. Bij zijn aanstelling was hij voor de buitenwereld en het merendeel van de Antwerpfans nog een vrij onbekende naam. Toch was de 44-jarige jeugdtrainer al lang actief in de jeugdwerking van de club. Zo heeft hij al een heel rijtje mooie herinneringen aan de prestaties van zijn poulains. Met trots denkt hij aan zijn pre-miniemetjes die enkele jaren geleden in de topreeks van het Belgische voetbal een mooie achtste plaats wisten te verdienen. Ook aan de hardnekkige weerstand die zijn poulains boden in het verre Ilorin (Nigeria) of dichter bij huis tegen de jeugd van Le Havre denkt hij met plezier terug. De doorstroming van jeugdtalent naar de eerste ploeg ziet hij als een belangrijke taak die voor de jeugdafdeling in 't algemeen en voor hem als beloftencoach in 't bijzonder is weggelegd. Hij hoopt dat het A-elftal, dat momenteel op sleeptouw wordt genomen door Colin Andrews, meer roodwit gekleurd zal zijn met spelers uit de eigen kweekvijver waarvan het beloftenelftal de voorlaatste tussenstap is. "Het lanceren van talent uit de jeugdafdeling van de club, is een belangrijke taak voor Royal Antwerp FC en dat liefst zo snel mogelijk in de Jupiler League," is de grote droom van Guy Vandecauter die hij momenteel als assistent van hoofdcoach Colin Andrews in combinatie met zijn taak als beloftencoach mee gestalte kan geven. Er loopt op de oefenvelden van Bosuil en Ruggeveld alvast een generatie jonge en ambitieuze voetballers rond die Kevin Baert, Sacha Verveckken, Ritchie De Laet, Bart De Corte en Geoffry Hairemans als hun grote voorbeelden kan zien. Tel daarbij nog Yannick Put en Franky Pelgrims, twee jongens die uit eigen ervaring kunnen vertellen hoe het voelt in dat historische Bosuilstadion tussen de lijnen te lopen... De voorbereiding van de beloften op het seizoen stond in het teken van werklust, leergierigheid en beleving. Het leverde alvast behoorlijke resultaten op.

Na het plotse vertrek in januari 2005 van Pierre Brits richting K Tubantia Borgerhout VK, kwam oud-Antwerpjeugdspeler en bijna-levenslang trainer van datzelfde Tubantia Willy Pallemans naar de Bosuil als opvolger. De nieuwe assistent begon zijn voetbalopleiding in 1952 in de jeugdafdeling van R Antwerp FC en doorliep er alle reeksen van kadetten over scholieren tot junioren. Na die roodwitte periode ging het via de Canadaboys voor het eerst langdurig naar Tubantia Borgerhout (1960-1972). De actieve carrière eindigde in eerste provinciale bij Germinal Ekeren, waar ook de eerste ervaring als trainer werd opgedaan. Volgde weldra een eerste overstap naar Tubantia Borgerhout als trainer, waar hij afwisselend de jeugd en het seniorenelftal onder zijn hoede had. In 1982 zocht Willy Pallemans andere oorden op. Met Belgica Edegem kampioen in tweede provinciale, bij Olsea kampioen in de hoogste reeks van het katholiek sportverbond, promotie met FC Ekeren naar de hoogste reeks van het arbeidersverbond, werd hij vervolgens hoofdcoach bij provincialers Ternesse en Luchtbalboys. In 1990 opnieuw voor twee jaar naar… Tubantia Borgerhout als assistent van Paul Put. Met wisselende waardering ging zijn trainersleven nadien langs Lyra, Brasschaat, Olympia Wilrijk, Brasschaat, FC Ekeren en Sint-Pauwels en in 1996 opnieuw naar… Tubantia Borgerhout waar hij de junioren naar de kampioenstitel leidde. Na een korte interim bij Schilde, voegde hij tussen 1999 en 2002 nog drie seizoenen als hoofdcoach bij Tubantia Borgerhout toe aan zijn rijkgevulde carrière. In januari 2005 tenslotte kwam hij terug naar R Antwerp FC voor een nieuw stuk roodwit trainersbestaan. Gedurende anderhalf seizoen combineerde hij de functies van begeleider van de A-kern en coach van het Beloftenelftal. Zo begeleidde hij o.m. de youngsters Kevin Baert en Ritchie De Laet bij hun eerste voorzichtige optredens in de hoofdmacht van de club. Na het einde van het seizoen 2007-'08 trad hij terug als coach van de beloften, maar bleef nog een seizoen begeleider van de A-kern en hersteltrainer met als specifieke taak de revaliderende spelers te helpen bij het wegwerken van conditionele achterstand. Ook na zijn actieve trainersloopbaan bleef hij roodwit vanaf 2008 getrouw als hoofd van de scoutingcel van R Antwerp FC tot hij begin oktober 2009 de club geheel onverwacht verliet om na het ontslag van Bert Cluytens opnieuw aan de slag te gaan als hoofdcoach t1 bij zijn grote liefde K Tubantia Borgerhout VK. Guy Vandecauter werd aan het begin van het seizoen 2007-'08 de opvolger van Willy Pallemans als coach-begeleider van het Beloftenelftal. Bij zijn aanstelling was hij voor de buitenwereld en het merendeel van de Antwerpfans nog een vrij onbekende naam. Toch was de 44-jarige jeugdtrainer al lang actief in de jeugdwerking van de club. Zo heeft hij al een heel rijtje mooie herinneringen aan de prestaties van zijn poulains. Met trots denkt hij aan zijn pre-miniemetjes die enkele jaren geleden in de topreeks van het Belgische voetbal een mooie achtste plaats wisten te verdienen. Ook aan de hardnekkige weerstand die zijn poulains boden in het verre Ilorin (Nigeria) of dichter bij huis tegen de jeugd van Le Havre denkt hij met plezier terug. De doorstroming van jeugdtalent naar de eerste ploeg ziet hij als een belangrijke taak die voor de jeugdafdeling in 't algemeen en voor hem als beloftencoach in 't bijzonder is weggelegd. Hij hoopt dat het A-elftal, dat momenteel op sleeptouw wordt genomen door Colin Andrews, meer roodwit gekleurd zal zijn met spelers uit de eigen kweekvijver waarvan het beloftenelftal de voorlaatste tussenstap is. "Het lanceren van talent uit de jeugdafdeling van de club, is een belangrijke taak voor Royal Antwerp FC en dat liefst zo snel mogelijk in de Jupiler League," is de grote droom van Guy Van De Cauter die hij momenteel als assistent van de hoofdcoach in combinatie met zijn taak als beloftencoach mee gestalte kan geven. Er loopt op de oefenvelden van Bosuil en Ruggeveld alvast een generatie jonge en ambitieuze voetballers rond die Kevin Baert, Sacha Verveckken, Ritchie De Laet, Bart De Corte en Geoffry Hairemans als hun grote voorbeelden kan zien. Tel daarbij nog Yannick Put en Franky Pelgrims, twee jongens die uit eigen ervaring kunnen vertellen hoe het voelt in dat historische Bosuilstadion tussen de lijnen te lopen... De voorbereiding van de beloften op het seizoen waarbij werklust, leergierigheid en beleving gekoppeld waren aan een positieve en sportieve ingesteldheid, leverde alvast behoorlijke resultaten op.