Geilenkirchen en van Rooij met de zware voet
Deurne - "Vijf, vijf, vijf!" scandeerden de Antwerpse supporters in de tweede helft. Geen minieme eis om tijdens een wedstrijd in Uefabekerverband uit te spreken. Op dat moment had een sterk R Antwerp FC al vier doelpunten voorbij de Schotse doelman geprikt. Ralf Geilenkirchen vergat zijn omzwachtelde enkel, Frans van Rooij drukte zijn stempel als een hele grote op de rood-witte acties. Een riante zege werd het, die de Great Old moet toelaten zich binnen veertien dagen in Dundee voor de derde ronde te plaatsen. Het zou de eerste keer zijn in de geschiedenis van de club dat men zo ver geraakt.
Wim Kiekens naar Hans-Peter Lehnhoff en hoekschop, met zekerheid. Wim Kiekens naar H.-P. Lehnhoff en buitenspel, met een groot vraagteken. Zo begon een fris R.A.F.C. het Dundee United FC meteen lastig te maken. Frans van Rooij had er duidelijk zin in. Een vernuftige vrijschop van zijn linker werd knap door Nico Claesen teruggeduwd. Jackson greep dubieus in, kapitein Frans v.R. ging plat, zonder scheidsrechterlijke reactie. Later op de avond zou blijken hoe moeilijk het is Frans van Rooij er definitief onder te houden. Vlak op het kwartier bijvoorbeeld borstelde de Nederlander een bal op het hoofd van Raph. Quaranta die zowaar vergat te koppen. Het kan niet alle dagen kermis zijn voor de Waal van Deurne.
Wim De Coninck stond dat allemaal eenzaam vanuit zijn kooi te bekijken. Alleen de boomlange Paatelainen kwam hem even bedreigen, in feite de moeite niet om te vertellen. R.A.F.C. speelde erg goed voetbal: de afstand van achterlijn naar de vuurlijn werd telkens binnen de kortste tijd overbrugd. H.-P. Lehnhoff, Nico Claesen, Ralf Geilenkirchen, iedereen legde een door de supporters zeer gewaardeerde ijver aan de dag. Een doelpunt kon gewoon niet uitblijven, het zou oneerlijk geweest zijn. De beloning viel halfweg de eerste helft. Nico Claesen lag aan de basis, Lehnhof schudde een wreed misleidende schijnbeweging uit het Duitse lijf en zijn landgenoot Ralf Geilenkirchen trok alleen op pad, richting Thomson.
De keeper van United, ook al een lange mijnheer, had de tijd niet om horizontaal te gaan. Ralf Geilenkirchen koos de binnenkant van het zijnetje en scoorde met zijn dikke voet. De Schotten trapten af, verloren de bal en vroegen zich dertig seconden na de openingsgoal af hoe H.-P. Lehnhof de bal bij Frans van Rooij had gebracht en hoe Frans droog had kunnen binnenknallen. Twee-nul: een stand om op Europees niveau even stoom af te laten. Niet voor de rood-witten. Ze gingen er als een echte 'Superclub' tegenaan. Ralf Geilenkirchen moest foutief afgeblokt worden. Frans van Rooij zette zich achter de 25-meter bal. Geen dommerik, die Frans. Oerendhard en gekruid met het beste effect poeierde hij het leer, alsof er geen muur bestond en niet te hoog voor de lange Schotse zwik, tegen de touwen.
Drie-bros in een Europese bedoening en nog een eind onderweg om aan te dikken, er zijn supporters die voor minder uit de bol gaan. De sfeer zat er dan ook goed in. De mannen van trainer Dimitri Davidovic hadden trouwens alle recht op aanmoedigingen, zo geweldig als zij te keer gingen. Dan de start van de tweede helft! Er waren er nog tientallen die hun plaats opnieuw opzochten na de koffie, toen Narey zijn doelman probeerde te lobben. Geen gemakkelijke zaak gezien de blonde portier de dubbele meter benadert. Het lukte dan ook maar half, maar dat was voor de opzittende Nico Claesen voldoende om verder mee te werken: vier-niks, kom daar maar eens van Schotland voor overgevlogen.
De bezoekende coach had de Nederlander Van der Hoorn ingebracht en een zucht later mocht ook O'Neil meedoen. Zo kregen de bezoekende journalisten eindelijk ook eens wat onder het potlood, want veel meer werd ze niet gegund (Roger Vlemings - GvA - 18/10/1989).
|